Seksueel misbruikte kinderen: Hoe kunnen we ze opvangen?
We willen nagenoeg allemaal voorkomen dat onze kinderen iets ergs zal overkomen. En het goede nieuws is dat we die taak volgens mij ook meestal wel naar eer en geweten uitvoeren. Het slechte nieuws is dat we het nou eenmaal niet altijd kunnen voorkomen. Wij maken 'fouten', anderen maken 'fouten' en we hebben het lot ook niet in de hand. De cijfers liegen er niet om. Eén op de drie Nederlandse kinderen krijgt te maken met seksueel misbruik. Zien wij het eigenlijk wel als het misgaat met onze kinderen? Ik heb daar eerlijk gezegd mijn twijfels over. Ik heb het idee dat de gedachte dat ons kind ook één van die drie kan zijn waarschijnlijk te pijnlijk is. Ik noem het daarom nog maar een keertje: de kans is één op drie.
En wat als het bij ons kind toch mis blijkt te zijn gegaan? Hoe gaan we daar dan mee om? Kunnen we ons kind dan opvangen? Of zijn we dan vaak meteen erg druk met de pijnlijke vraag of jij, een ander of zelfs je kind hier schuld aan heeft en of het wel de waarheid spreekt. Hoe we die schuldige dan moeten bestraffen en hoe we de pijn op zouden moeten lossen? Kan het zijn dat we in alle consternatie het opvangen van de pijn en de stress van het kind vaak over het hoofd zien? De schuldvraag en de oplossing zijn in eerste instantie ook helemaal niet zo belangrijk. Het kind moet zo snel mogelijk veilig tot rust komen en heeft daarbij iemand nodig die de pijn, de stress en alle verwarring rondom deze pijnlijke ervaring(en) erkenning geeft en op kan vangen. Als er niemand is die dat kan of als niemand ziet dat dat als eerste nodig is, dan is dat een enorm gemis. Een gemis dat ze de rest van hun leven met zich mee kunnen gaan dragen. Vraag maar eens aan volwassen slachtoffers van seksueel misbruik wat hen uiteindelijk het diepst heeft geraakt. Keer op keer zal je hetzelfde te horen krijgen:
"De daad zelf was verschrikkelijk, maar ik denk dat ik die nog wel had kunnen verwerken. Het feit dat er niemand was die mijn pijn, mijn stress en mijn verwarring toen heeft gezien, dat er niemand was die dat toen heeft opgevangen. Dat is voor mij nu, na al die jaren nog steeds het allerergste."
Het begint zo langzamerhand wel duidelijk te worden dat het opvangen en verwerken van de pijn bij traumatische ervaringen nog niet zo eenvoudig is. Toch is dit zeker net zo'n belangrijk als het voorkomen ervan. Zouden wij als ouders, hulpverleners, leerkrachten en andere betrokkenen op dat gebied ook niet alles moeten doen wat binnen onze mogelijkheden ligt om hier beter in te worden? Zouden we er door hier samen over in gesprek te gaan een eerste stap kunnen zetten om erachter te komen hoe we hier samen beter mee om kunnen gaan?
Ivonne Meeuwsen en ik (beide ervaringsdeskundig op het gebied van seksueel misbruik) willen dit missende stukje heel graag bespreekbaar maken. Op 5 september hebben we hiervoor de eerste bijeenkomst gehad. Onze ervaringen lees je HIER. Binnenkort verschijnt hier de datum voor een volgende bijeenkomst.
En wat als het bij ons kind toch mis blijkt te zijn gegaan? Hoe gaan we daar dan mee om? Kunnen we ons kind dan opvangen? Of zijn we dan vaak meteen erg druk met de pijnlijke vraag of jij, een ander of zelfs je kind hier schuld aan heeft en of het wel de waarheid spreekt. Hoe we die schuldige dan moeten bestraffen en hoe we de pijn op zouden moeten lossen? Kan het zijn dat we in alle consternatie het opvangen van de pijn en de stress van het kind vaak over het hoofd zien? De schuldvraag en de oplossing zijn in eerste instantie ook helemaal niet zo belangrijk. Het kind moet zo snel mogelijk veilig tot rust komen en heeft daarbij iemand nodig die de pijn, de stress en alle verwarring rondom deze pijnlijke ervaring(en) erkenning geeft en op kan vangen. Als er niemand is die dat kan of als niemand ziet dat dat als eerste nodig is, dan is dat een enorm gemis. Een gemis dat ze de rest van hun leven met zich mee kunnen gaan dragen. Vraag maar eens aan volwassen slachtoffers van seksueel misbruik wat hen uiteindelijk het diepst heeft geraakt. Keer op keer zal je hetzelfde te horen krijgen:
"De daad zelf was verschrikkelijk, maar ik denk dat ik die nog wel had kunnen verwerken. Het feit dat er niemand was die mijn pijn, mijn stress en mijn verwarring toen heeft gezien, dat er niemand was die dat toen heeft opgevangen. Dat is voor mij nu, na al die jaren nog steeds het allerergste."
Het begint zo langzamerhand wel duidelijk te worden dat het opvangen en verwerken van de pijn bij traumatische ervaringen nog niet zo eenvoudig is. Toch is dit zeker net zo'n belangrijk als het voorkomen ervan. Zouden wij als ouders, hulpverleners, leerkrachten en andere betrokkenen op dat gebied ook niet alles moeten doen wat binnen onze mogelijkheden ligt om hier beter in te worden? Zouden we er door hier samen over in gesprek te gaan een eerste stap kunnen zetten om erachter te komen hoe we hier samen beter mee om kunnen gaan?
Ivonne Meeuwsen en ik (beide ervaringsdeskundig op het gebied van seksueel misbruik) willen dit missende stukje heel graag bespreekbaar maken. Op 5 september hebben we hiervoor de eerste bijeenkomst gehad. Onze ervaringen lees je HIER. Binnenkort verschijnt hier de datum voor een volgende bijeenkomst.