Klaar om te openen...
21 juni 2013
En toen lag ze daar in de brievenbus en straks ook in de winkel.
Wat volgt is een stille confrontatie met een heel pijnlijk stukje van
mezelf. Ik die niet gewiegd werd, bleef lange tijd verstijfd van angst. In mijn verwarring dacht ik dat ik liefde kreeg, maar in werkelijkheid werd die liefde mij (voor lange tijd) ontnomen.
Praten over mijn verkrachting op 11-jarige leeftijd door mijn neef in het juli/augustusnummer van Psychologie Magazine. Ze ligt nu weer open en bloot voor me. Ik pak haar op, kijk haar aan en sla mijn armen om haar heen. Pas nu ze thuis is, kan ze veilig naar buiten treden.
En toen lag ze daar in de brievenbus en straks ook in de winkel.
Wat volgt is een stille confrontatie met een heel pijnlijk stukje van
mezelf. Ik die niet gewiegd werd, bleef lange tijd verstijfd van angst. In mijn verwarring dacht ik dat ik liefde kreeg, maar in werkelijkheid werd die liefde mij (voor lange tijd) ontnomen.
Praten over mijn verkrachting op 11-jarige leeftijd door mijn neef in het juli/augustusnummer van Psychologie Magazine. Ze ligt nu weer open en bloot voor me. Ik pak haar op, kijk haar aan en sla mijn armen om haar heen. Pas nu ze thuis is, kan ze veilig naar buiten treden.
De verschrikking eruit!
22 juni 2013
Ik voel het wel, maar begrijp ik het ook? Wat gebeurde er gisteren nu eigenlijk allemaal met me? Het vloeide vanochtend zomaar ineens naar binnen. Ik heb het op een rijtje gezet. Allereerst voor mezelf omdat ik mezelf nu eenmaal graag begrijpen wil. Voor haar omdat ik haar zo lang verstopt heb. En tenslotte ook voor jou zodat jij mij nu helemaal zien kan.
Hoe komt het dat juist de lelijkheid van het verkrachtte kind in mij nu zo belangrijk is? Dat ik juist die lelijkheid gisteren aan kon kijken, zien kon, uitlichtte en het ook woorden gaf?
Dat we de angst (de verschrikking) van onze kinderen vaak zo lelijk vinden wist ik allang, maar ik kon het nog niet echt helemaal voelen. Dat we het angstige en dus verschrikte kind vaak niet kunnen erkennen en dus niet kunnen omarmen, wist ik ook. Maar dat ik dat angstige kind in mezelf ook nog niet helemaal kon erkennen en omarmen was nieuw voor mij.
Mijn ouders probeerden mijn verschrikking te verzachten door het kleiner te maken dan het is. 'Joh, hij zal je wel een kusje hebben willen geven' Joh, het is nu al zo lang geleden, zo erg is het toch niet meer'. 'Joh, je wilde toch zelf bij hem in bed'. Loyaal als je als kind aan je ouders bent, je kan en wil ze immers geen pijn doen, geloofde ik ze en dacht ik ook dat ik me aanstelde. Maar van binnen is mijn verschrikking wel degelijk voelbaar gebleven. Elke dag weer. Dat zorgde voor veel verwarring. Ik durfde en kon het gezicht van 'mijn echte verschrikking' 34 jaar niet tonen, maar ik voelde haar elke dag. Sterker nog, het voelde zelfs alsof ik die verschrikking was geworden en dat ik de wereld altijd maar voor de gek hield. 'Als ze toch eens wisten welke verschrikking er achter mijn masker zat, dan zouden ze me niet moeten.' 'Als ze eens zouden zien hoe lelijk ik werkelijk ben, dan kotsen ze me uit.' Ik heb daarmee het kind dat liefde nodig had en graag omarmd, gewiegd en getroost wilde worden, wat weer achter mijn verschrikking verstopt zat lange tijd niet terug kunnen vinden. Van buiten had ik vrienden, maar van binnen was ik ongelofelijk eenzaam. Vierendertig jaar lang!
Gisteren keek ik in Psychologie Magazine mijn verschrikking recht in ogen. En met 'verschrikking' bedoel ik alles wat er met het kind in mij dat verkracht werd is gebeurd, ook lang na de daad zelf. Ik zag nu hoe bang ze is, ik zag hoe lelijk het eruit ziet als een kind deze verschrikking 34 jaar achter gesloten deuren (van binnen) heeft moeten leven. Geen steun, geen troost. Zelfs niet van haarzelf. Ik gilde, ik huilde, ik beefde... En toen opeens brak er ook iets door. Ik pakte haar (het Magazine) op en begon haar spontaan te wiegen. Ik ben er nu nog beduusd van... Ik kan nu dwars door al die 'lelijkheid' haar pure schoonheid zien. Ze is thuis! Ze mag nu veilig naar buiten...
Note 1: De foto is van dit kind, een paar maanden voor haar verkrachting.
Note 2: Het is erg belangrijk om te erkennen dat wij net als mijn ouders verschrikkingen willen ontkennen. Niets is immers menselijker dan verschrikkingen voor je kind willen verzachten.
Ik voel het wel, maar begrijp ik het ook? Wat gebeurde er gisteren nu eigenlijk allemaal met me? Het vloeide vanochtend zomaar ineens naar binnen. Ik heb het op een rijtje gezet. Allereerst voor mezelf omdat ik mezelf nu eenmaal graag begrijpen wil. Voor haar omdat ik haar zo lang verstopt heb. En tenslotte ook voor jou zodat jij mij nu helemaal zien kan.
Hoe komt het dat juist de lelijkheid van het verkrachtte kind in mij nu zo belangrijk is? Dat ik juist die lelijkheid gisteren aan kon kijken, zien kon, uitlichtte en het ook woorden gaf?
Dat we de angst (de verschrikking) van onze kinderen vaak zo lelijk vinden wist ik allang, maar ik kon het nog niet echt helemaal voelen. Dat we het angstige en dus verschrikte kind vaak niet kunnen erkennen en dus niet kunnen omarmen, wist ik ook. Maar dat ik dat angstige kind in mezelf ook nog niet helemaal kon erkennen en omarmen was nieuw voor mij.
Mijn ouders probeerden mijn verschrikking te verzachten door het kleiner te maken dan het is. 'Joh, hij zal je wel een kusje hebben willen geven' Joh, het is nu al zo lang geleden, zo erg is het toch niet meer'. 'Joh, je wilde toch zelf bij hem in bed'. Loyaal als je als kind aan je ouders bent, je kan en wil ze immers geen pijn doen, geloofde ik ze en dacht ik ook dat ik me aanstelde. Maar van binnen is mijn verschrikking wel degelijk voelbaar gebleven. Elke dag weer. Dat zorgde voor veel verwarring. Ik durfde en kon het gezicht van 'mijn echte verschrikking' 34 jaar niet tonen, maar ik voelde haar elke dag. Sterker nog, het voelde zelfs alsof ik die verschrikking was geworden en dat ik de wereld altijd maar voor de gek hield. 'Als ze toch eens wisten welke verschrikking er achter mijn masker zat, dan zouden ze me niet moeten.' 'Als ze eens zouden zien hoe lelijk ik werkelijk ben, dan kotsen ze me uit.' Ik heb daarmee het kind dat liefde nodig had en graag omarmd, gewiegd en getroost wilde worden, wat weer achter mijn verschrikking verstopt zat lange tijd niet terug kunnen vinden. Van buiten had ik vrienden, maar van binnen was ik ongelofelijk eenzaam. Vierendertig jaar lang!
Gisteren keek ik in Psychologie Magazine mijn verschrikking recht in ogen. En met 'verschrikking' bedoel ik alles wat er met het kind in mij dat verkracht werd is gebeurd, ook lang na de daad zelf. Ik zag nu hoe bang ze is, ik zag hoe lelijk het eruit ziet als een kind deze verschrikking 34 jaar achter gesloten deuren (van binnen) heeft moeten leven. Geen steun, geen troost. Zelfs niet van haarzelf. Ik gilde, ik huilde, ik beefde... En toen opeens brak er ook iets door. Ik pakte haar (het Magazine) op en begon haar spontaan te wiegen. Ik ben er nu nog beduusd van... Ik kan nu dwars door al die 'lelijkheid' haar pure schoonheid zien. Ze is thuis! Ze mag nu veilig naar buiten...
Note 1: De foto is van dit kind, een paar maanden voor haar verkrachting.
Note 2: Het is erg belangrijk om te erkennen dat wij net als mijn ouders verschrikkingen willen ontkennen. Niets is immers menselijker dan verschrikkingen voor je kind willen verzachten.
Familiebanden
24 juni 2013
Ik geloof heel sterk dat mezelf blootgeven een belangrijke stap is in mijn helingsproces. De meningen daarover in mijn familie zijn sterk verdeeld. Het gevolg is dat een aantal familieleden zich nu ook letterlijk van mij afkeren. Daar heb ik rekening mee gehouden, maar nu het echt gebeurd voel ik pas de impact. De pijn!
Ik voel de neiging om toch weer aan te klampen en daarmee wordt er ook weer iets anders helder voor mij. Opeens zie ik mijn behoefte aan omarming en hun behoefte aan bevrijding heel helder voor me. Helaas hebben die pure behoeften zich in de loop der jaren vervormd in verlatingsangst en bindingsangst. Mijn pure behoefte om me als kind met mijn moeder te verbinden kwam in conflict met haar inmiddels vervormde behoefte aan bevrijding, haar bindingsangst. Daardoor werd ook mijn behoefte omgevormd tot angst. Verlatingsangst! Ik wist het al, maar kon het nog nooit zo duidelijk voelen.
Mijn besluit om mezelf in Psychologie Magazine bloot te geven was tegelijk ook een besluit om mijn angst nu helemaal zelf aan te gaan. Ik hoef de verbinding niet langer bij hen te claimen. Ik weet immers heel diep van binnen dat die verbinding er toch wel is. Met deze beweging (naar binnen) omarm ik als het ware mezelf en daarmee maak ik ruimte om nu ieder onze eigen weg te gaan. In vrijheid!
Een pijnlijk mooi besluit
Ik geloof heel sterk dat mezelf blootgeven een belangrijke stap is in mijn helingsproces. De meningen daarover in mijn familie zijn sterk verdeeld. Het gevolg is dat een aantal familieleden zich nu ook letterlijk van mij afkeren. Daar heb ik rekening mee gehouden, maar nu het echt gebeurd voel ik pas de impact. De pijn!
Ik voel de neiging om toch weer aan te klampen en daarmee wordt er ook weer iets anders helder voor mij. Opeens zie ik mijn behoefte aan omarming en hun behoefte aan bevrijding heel helder voor me. Helaas hebben die pure behoeften zich in de loop der jaren vervormd in verlatingsangst en bindingsangst. Mijn pure behoefte om me als kind met mijn moeder te verbinden kwam in conflict met haar inmiddels vervormde behoefte aan bevrijding, haar bindingsangst. Daardoor werd ook mijn behoefte omgevormd tot angst. Verlatingsangst! Ik wist het al, maar kon het nog nooit zo duidelijk voelen.
Mijn besluit om mezelf in Psychologie Magazine bloot te geven was tegelijk ook een besluit om mijn angst nu helemaal zelf aan te gaan. Ik hoef de verbinding niet langer bij hen te claimen. Ik weet immers heel diep van binnen dat die verbinding er toch wel is. Met deze beweging (naar binnen) omarm ik als het ware mezelf en daarmee maak ik ruimte om nu ieder onze eigen weg te gaan. In vrijheid!
Een pijnlijk mooi besluit
Zelfvertrouwen
4 juli 2013
Kijk, dit is waar ik de komende dagen veel tijd voor heb ingepland. Het openleggen van mijn 'oude etterende' wonden maakte ze namelijk weer vers. Het goede nieuws: Het vertrouwen in mezelf heb ik erdoor terug gekregen! Ik kan me nu gelukkig ook weer overgeven aan mijn zelfhelend vermogen!
© Karin Höhle-Dikken
Mijn visie op hulpverlening bij traumaverwerking vind je hier. Mocht jij naar aanleiding van mijn verhaal behoefte hebben aan persoonlijk contact? Je bent van harte welkom om me te bellen of te e-mailen. KLIK
Kijk, dit is waar ik de komende dagen veel tijd voor heb ingepland. Het openleggen van mijn 'oude etterende' wonden maakte ze namelijk weer vers. Het goede nieuws: Het vertrouwen in mezelf heb ik erdoor terug gekregen! Ik kan me nu gelukkig ook weer overgeven aan mijn zelfhelend vermogen!
© Karin Höhle-Dikken
Mijn visie op hulpverlening bij traumaverwerking vind je hier. Mocht jij naar aanleiding van mijn verhaal behoefte hebben aan persoonlijk contact? Je bent van harte welkom om me te bellen of te e-mailen. KLIK